Ήμουν εδώ

Είναι αυτός ο γνώριμος
παιδικός εφιάλτης
που επέστρεψε .
Εγώ να κρατιέμαι
από μια σκεπή
και από κάτω το χάος.
Κι αυτό το σκοτάδι
να με τραβάει
κοντά Του.
Να αγωνίζομαι
πεισματικά
στην δύναμή Του.
Μα στο τέλος να χάνω.

Ποτέ μου
δεν κατάλαβα γιατί
επιμένω να παλεύω.
Αφού η ίδια μου η πτώση
με έβγαζε από
τον εφιάλτη.

Μέρες τώρα
υπάρχει αυτός ο ξένος
στο σπίτι μου.
Mε αγνοεί
και με εξουσιάζει.
Κοιμάται στο κρεβάτι μου,
διαβάζει τα βιβλία μου,
καπνίζει τα τσιγάρα μου.
Προσπάθησα στην αρχή
να τον διώξω.
Αλλά πάντα σερνόμουν
στην γωνιά μου
ματωμένος.
Ηττημένος.

Ο άγγελος που κάποτε
μου μίλαγε γλυκά
πριν κοιμηθώ,
τώρα πίνει κρασί
με τον ξένο.
Γελάει με την κατάντια μου,
φτύνει χολή στα χαλιά μου
στοιχειώνει τα βράδια μου.

Από νωρίς ξεκίνησε πάλι
το γλέντι τους.
Άρχισαν ήδη να πετάνε
τους στίχους μου
στην φωτιά.
Ο ξένος γυρνάει και
μου γελάει.
Άψυχα δικά μου μάτια
και υποταγή.
Αλλά τότε μπροστά μου
ανοίγονται θάλασσες
και ουρανοί.
Κι ένα παιδί
που γράφει στην παραλία.
Σφίγγω το μαχαίρι
πάνω στο στήθος μου.
Ο ξένος με κοιτάει
περιμένοντας.
Του χαμογελάω ήρεμα.

Το παιδί χάνεται,
λίγο πριν σηκωθώ,
λίγο πριν γράψει στην άμμο,
΄΄Ήμουν εδώ.’’


(στον Sailor,τον Δ.Χέρα και τον Ν.Στυλιανού)