Ο ήχος από τις γόβες της
Σαν αυτόν ενός παλιού ρολογιού
Που μετράει τις ώρες μας
Σε στιγμές απραξίας και υποταγής.
Ξημερώματα στην πόλη.
Μοιάζει η διαδρομή στο σπίτι
Κουραστική πορεία
Στην καρδιά της νύχτας
Που τελειώνει.
Ο ίδιος γέρος κοιμάται
Στα σκαλιά της πέτρινης εκκλησίας.
Θυσιασμένος αμνός από αυτούς
Που κλειδώνουν τις ζωές τους
Στην υποκρισία.
Το μαύρο φόρεμά της
Πιο λαμπρό και από το χρώμα
Της νύχτας.
Η ελπίδα παραπαίει δίπλα μου
Μα δεν μ’αφήνει να την αγγίξω.
Και οι σκιές των δρόμων
Ακολουθούν τους ανθρώπους
Σαν μικρά παιδιά….
'Ενα όμορφο γραπτό - ποιήμα, πεζό κτλ- δίνει τη δυνατότητα σε όλους εμάς να σκεφτούμε, να θυμιθούμε, να νιώσουμε... να πονέσουμε. Και εσύ Ηλία πάντα τα καταφέρνεις, πάντα κρατάς "δέσμιο" τον αναγνώστη σου και να ανυπομωνεί και για το επόμενο, όποιο και να είναι αυτό. Μπράβο. Ένα ακόμη υπέροχο ποίημα γεμάτο ζωντανές εικόνες και συγκινίσεις! Λάτρεψα τις δύο γραμμές :"Η ελπίδα παραπαίει δίπλα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα δεν μ’αφήνει να την αγγίξω." , καθώς και την τελευταία στροφή. Και πάλι ΜΠΡΑΒΟ!!!