Καληνύχτα

΄΄Είναι παντού σκοτάδι.Ανοίγω τα μάτια μου όσο πιο διάπλατα μπορώ,αλλά δεν βρίσκω ίχνος φωτός πουθενά.Το μαύρο πέπλο έχει καλύψει τα πάντα.Κανένα περίγραμμα στον ορίζοντά μου.
Μπορεί να ονειρεύομαι και να μην ξύπνησα ποτέ από αυτόν τον εφιάλτη.Κι όμως νιώθω ότι είμαι ξύπνιος,ελέγχοντας απόλυτα όλες τις αισθήσεις μου.Αλλά νιώθω εγκλωβισμένος μέσα σε κάτι που περιορίζει δραστικά τις κινήσεις μου.
Αυτή η μυρωδιά λουλουδιών,αυτή η έντονη μυρωδιά από πού προέρχεται?Μοιάζει να αναμιγνύεται με αυτή του ξύλου.Θεέ μου είναι πολύ αποπνικτική αυτή η ατμόσφαιρα.
Πρέπει να κουνηθώ,να ελέγξω με τις κινήσεις μου τον χώρο που βρίσκομαι.Αλλά πρώτα πρέπει να θυμηθώ.Να θυμηθώ πως έφτασα σ’αυτή την κατάσταση ανυπαρξίας μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.Τι με έφερε ως εδώ.Σκέψου βλάκα,σκέψου…
Υπήρχε αυτή η σκάλα.Θυμάμαι να την ανεβαίνω.Ήταν ψηλή σκάλα και πρόσεχα πολύ να μην πέσω.Ο Νίκος μού φώναζε από κάτω για μια μπάλα.Ανάκατες και συγκεχυμένες εικόνες έρχονται στο μυαλό μου.Πρέπει να θυμηθώ καλύτερα.
Ο Νίκος έπαιζε στον κήπο του εξοχικού μας στον Άγιο Ηλία με την καινούρια μπάλα του.Εγώ έπινα τον καφέ μου και διάβαζα την εφημερίδα πάνω στην τσιμεντένια βεράντα.Η Λίνα πρέπει να σιδέρωνε στο μέσα δωμάτιο.Ήταν Κυριακή.
Σε μια φάση ο Νίκος άρχισε να κλαίει και να ζητάει την μπάλα του.Στην αρχή δεν έδωσα σημασία,μέχρι που το μικρό συνέχισε να κλαίει.Σηκώθηκα να δω τι γίνεται.
Η κόκκινη μπάλα του είχε πέσει στην σκεπή και κάποιος έπρεπε να την φτάσει.Τα μάτια του Νίκου με κοιτούσαν ικετευτικά και γεμάτα ελπίδες.Του χαμογέλασα και του είπα να μην ανησυχεί και ότι θα του φτάσω την μπάλα.
Πήρα την ξύλινη σκάλα που είχαμε μέσα στο υπόγειο και την στερέωσα στην πλευρά του τοίχου που χρειαζόταν για να φτάσω στην μπάλα.Απ’ότι φαινόταν είχε καθίσει προς την έξω μεριά της σκεπής.Πράγμα πολύ βολικό για μένα.
Ανέβαινα προσέχοντας πολύ γιατί αυτή η σκάλα είχε πολλά χρόνια στην πλάτη της και έτριζε συνέχεια.Μέσα σε λίγα λεπτά είχα φτάσει στην κορυφή της και μπορούσα να διακρίνω την επιφάνεια της σκεπής.
Όμως αυτό που είδα έκανε το αίμα μου να παγώσει.Κουλουριασμένο γύρω από την μπάλα ήταν ένα μεγάλο φίδι που με κοίταζε κατάματα.Προσπάθησα να μείνω ακίνητος και να κατέβω σιγά σιγά πάλι προς τα κάτω.Αλλά καθώς είχα την προσοχή μου στο ερπετό έχασα την ισορροπία μου και το πόδι μου πάτησε στο κενό.Πήγα να πέσω αλλά πιάστηκα από την σκεπή.Τότε το φίδι νιώθοντας απειλή όρμηξε καταπάνω μου.Μετά θυμάμαι έναν φοβερό πόνο στον λαιμό που διαπέρασε όλο μου το σώμα.Έβγαλα μια τρομερή κραυγή αλλά κατάφερα να μείνω γαντζωμένος στην άκρη της στέγης.Με πολύ κόπο και πόνο κατέβηκα την σκάλα και δύο σκαλοπάτια πριν το έδαφος σωριάστηκα στην γη.Λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου θυμάμαι την Λίνα να τρέχει πανικόβλητη προς το μέρος μου και τον μικρό Νίκο να με κοιτάζει απορρημένος.Και μετά σκοτάδι.Και κρύο…
Πρέπει να υπάρχει μια λογική σχέση ανάμεσα στο ατύχημά μου και στο σκοτάδι που βρίσκομαι.Μήπως είμαι σε κώμα?Μήπως είμαι δεμένος σε κάποιο κρεβάτι και δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου,ποιος ξέρει γιατί.Αλλά και πάλι νιώθω τα βλέφαρά μου να ανοιγοκλείνουν,τα μάτια μου να κουνιούνται.
Με πολλή προσπάθεια καταφέρνω να κουνήσω το δεξί μου χέρι.Και μετά το αριστερό.Ψαζουλεύω γύρω μου.Κρύο ξύλο στα πλάγια και ένα λεπτό ύφασμα από πάνω μου.Είμαι καλυμμένος με λουλούδια σ όλο μου το σώμα.Τι συμβαίνει?Τι κακόγουστο αστείο είναι αυτό?
Μα να τα μάτια μου συνηθίζουν στο σκοτάδι και αρχίζουν να διακρίνουν διάφορα.Είμαι σε ένα κουτί μέσα.Το ύφασμα που καλύπτει την οροφή του κουτιού είναι άσπρο.ΚΑΙ ΤΟΤΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΦΙΓΓΕΤΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΡΙΓΟΣ ΜΕ ΔΙΑΠΕΡΝΑ.ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ,ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΑΣΠΡΟ ΥΦΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΕΝΤΗΜΕΝΟΣ ΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ.’’

Το νεκροταφείο ήταν άδειο και ο γέρο επιστάτης του είχε μείνει ακίνητος να χαζεύει την όμορφη πορεία του ήλιου προς την δύση του πίσω από τα νερά του ιονίου.Αφού θαύμασε αυτή την φυσική ομορφιά,πέταξε το τσιγάρο του και τράβηξε προς το σπιτάκι του λίγα μέτρα πιο πίσω από την περίφραξη του νεκροταφείου.Κλειδώνοντας την μισογκρεμισμένη σιδερένια πόρτα,κοίταξε προς τους τάφους μια τελευταία φορά,έκανε το σταυρό του και είπε:
‘Καληνύχτα σας’….