Ζητιάνα η θλίψη σου
Σε άδειο σαλόνι.
Την έντυσες ντροπή
Για άσπρο νυφικό.
Καπνός από τσιγάρο
Δίνει λάθος ρυθμό.
Στο γεμάτο ποτήρι σου
Μεθάει μια σκιά.
Κρέμασες στο μπαλκόνι
Βρεγμένα όνειρα.
Και μια ελπίδα ξερνάει
Στα χαλιά σου.
Ζητιάνα η θλίψη σου
Σε άδειο σαλόνι…
Βγαίνουν διαμαντάκια λοιπόν αυτή τη περίοδο... κι αυτό είναι απ'αυτά... λοιπόν φίλε Ηλία, αυτή είναι η αιχμή του δόρατος ενός ποιητή, οι ρωγμές του, οι αστοχίες του, δεν φοβάται να συνομιλήσει μαζί τους, δε φοβάται να τις χαρτογραφήσει. Γίνε ένας γενναίος τοπογράφος του εαυτου σου φίλε μου και ό,τι αποτυπώσεις κέρδος θα είναι... μονάχα να είσαι εσύ στο όργανο, εσύ ο παρατηρητής... μονάχα εσύ...
ΑπάντησηΔιαγραφή