Βουλιάζοντας μέσα σου

Το μέρος όπου θα πεθάνω

Το αγγίζω ψηλαφητά με το νου,

Είναι ένα σώμα γυναικείο,

Αλειμμένο με αρωματικό λάδι.

Είναι μια πλάτη απαλή με καμπύλες

Που τραβάν προς τα κάτω

Κι ενώνονται και τέμνονται,

Μπερδεύονται σε ένα κύκλο ζωής.

Αυτό άλλωστε έκανα από πάντα,

Άγγιζα την όψη του θανάτου,

Πάλευα να καταλάβω

Χωρίς να βλέπω τα χαρακτηριστικά του.

Νόμιζα διάφορα, νόμιζα θάλασσες,

Περίεργες λίμνες και βουνά,

Σεληνιακά τοπία βυθισμένα στη φαντασία.

Αλλά είναι γυναίκα,

Είναι η πλάτη μιας γυναίκας

Κι όσο κοντοζυγώνει ο καιρός να φύγω

Τόσο γίνεται ο χρόνος μια βεβαιότητα,

Ένα βαρίδι γκριζωπό που με τραβάει

Προς τα κάτω,

Προς το σκοτάδι,

Εκεί που όλα τέμνονται,

Εκεί που όλες οι καμπύλες τελειώνουν.