Tο όνειρο
που στρέφεται και γίνεται εφιάλτης,
Στο μαξιλάρι χαϊδεύω τα μαύρα της μαλλιά
Αλλά δεν είναι εκεί,
Αντιθέτως είναι ένας επίμονος σπαραγμός,
Έρχεται από τον πάνω όροφο, ζει καμιά θλίψη
Εκεί;
Το διαμέρισμα είναι χρόνια ερειπωμένο,
Ζει καμιά θλίψη εκεί;
Το όνειρο είναι εφιάλτης όταν ξυπνάς και δεν είναι
Εκεί
Όταν απλώνεις το χέρι και μετέωρο αγγίζει αέρα -
Ένας επίμονος σπαραγμός
Έρχεται από τον πάνω όροφο,
Ζει
καμιά θλίψη εκεί;
Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
ΑπάντησηΔιαγραφήκι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε...
Καλησπερίζω.!
ψάξε,σου αρέσουν τα μυστήρια...
ΑπάντησηΔιαγραφήμήπως η θλίψη είναι στο όνειρο και η ζωή στα ερείπια ;;;;
Υ.Γ ανιψογιατρέ μου μήπως επηρεάστηκες από το νέο σου κονάκι;;;
....ελπίζω να έχεις καλούς γείτονεςςς
Χαχαχαχα Κώστα άσε ο πατέρας μου ήδη τσακώθηκε με τον από κάτω επειδή Κυριακή πρωί κάναμε την μετακόμιση και δεν τον αφήναμε να κοιμηθεί! Έχει να πέσει φέτος ξύλο με αυτόν..:P Άντε πότε θα κάνεις ιστολόγιο κι εσύ??
ΑπάντησηΔιαγραφήΑόρατη καλημέρα!!