Συγγνώμη για ό,τι σου έκανα,
Στην αυτοκαταστροφή μου πάνωΔεν πρόσεξα το τριαντάφυλλο
Και η μανία τα παρέσυρε όλα.
Αργότερα, πολύ αργότερα,
Το ξεραμένο αίμα πάνω μου,
Διηγήθηκε την ιστορία μας
Που ίσως ήταν εύθυμη κάποτε.
Και μάλλον δεν θα ξαναπώ
Οι μέρες κολλάνε στο τζάμι
Και με κοιτάνε λυπημένες.
Τις μέρες, τη σκάρτη κοινωνία,
Τον απόηχο των σάπιων εικόνων
Που μας σύρανε εδώ στο τέλος.
Διαβάζοντας τα γράμματά σου,
Με ένα πιστόλι στο χέρι κάθε απόγευμα,
Κάπου στο Μιλάνο,
Ψάχνω τη λέξη
Που θα τινάξει
Τα μυαλά μου στον αέρα
Και θα της πω ευχαριστώ.
Ωραίος φίλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήτο νιώθεις αυτό; πολύ σκληρό συναίσθημα... δεν υπάρχει χειρότερο από το να ξέρεις ότι έκανες κακό σε κάποιος που αγαπάς.. πρέπει να πονάει πολύ.. μπορεί να είναι απλά λογοτεχνία και όχι πραγματικότητα, όμως το κάνεις να μοιάζει αληθινό...
ΑπάντησηΔιαγραφήένιωσα μια πληρότητα, μια επάρκεια διαβάζοντας το Ηλία μου... με λιτό τρόπο, με σαφές ύφος αλλά με όλη τη δραματικότητα της 'απλότητας'... αυτό απαιτεί εσωτερική καθαρότητα για να επιτευχθεί και δηλώνει την απαίτηση, θα έλεγα, του ποιητή να είναι καταφατικός, παρότι η βαρύτητα της ποίησης είναι μάλλον στο αποφατικό της σκέλος... όμως, εσύ το είχες πάντα αυτό το χάρισμα... μπορείς να σοκάρεις στη μια στροφή και να... κάνεις χιούμορ στην επόμενη με μια ευελιξία μοναδική... να'σαι καλά... πολλά είπα ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ για το χρόνο σας και τα σχόλιά σας..Ανώνυμε όντως είναι το πιο σκληρό αυτό, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου...Κάθε δημιουργία έχει δόση αλήθειας μέσα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου Αντώνη με κολακεύουν τα λόγια σου, δεν είπες πολλά αλλά και τίποτα να μην πεις, με τιμά να ξέρω ότι με διαβάζεις...
Ευχομαι να συνεχισεις να γραφεις γιατοι μας αρεσεις πολυ!! Σ'αγαπω και το ξέρεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή