Προς τους θεούς

Οι θεοί της πόλης πότιζαν αίμα
Τη θάλασσα κάθε βράδυ.
Έκοβαν κομμάτια το φεγγάρι
Και το κρύβαν σε ψηλούς φανοστάτες.
Έτσι φώτιζαν μόνο το κόκκινο περίγραμμα
Και σιωπούσαν τη φρίκη από τους ανθρώπους.
Υπήρχε μονάχα η υποψία
Μα η υποψία ποτέ δεν είναι αρκετή.

Οι άγγελοι των θεών έβαφαν γαλάζια
Τα σπίτια και άσπρους τους δρόμους.
Πάνω από το κόκκινο,
Πάνω από το θάνατο.
Κέρναγαν γυναίκες και κρασί τους άντρες
Και όμορφα ρούχα με στολίδια τις γυναίκες.
Έμοιαζε η πόλη μια μεγάλη γιορτή,
Μια μεθυσμένη στροφή γύρω από τη νύχτα.

Κάθε βράδυ σφάζανε κρυφά τα νήπια οι δήμιοι
Και κάθε βράδυ αποκεφαλίζανε προφήτες.
Είχαν δέσει τον ήλιο πίσω από τα κύματα
Με βαριές αλυσίδες από τραγούδια.
Καθυστερούσαν τη μέρα
Καθυστερούσαν το φως.

Μια γυναίκα όμως κάποτε
Μάζεψε τα κομμάτια του φεγγαριού ένα ένα.
Τα πήρε στην αγκαλιά της και τα ένωσε
Υψώνοντάς τα στον ουρανό.
Και φώτισε μεμιάς η πόλη,η θάλασσα
Και είδαν οι άνθρωποι τη σφαγή
Και πάγωσαν τα πρόσωπά τους.

Οι θεοί και οι άγγελοι πέσαν στην κοπέλα
Σαν αρπαχτικά να την ξεσκίσουν.
Στην τελευταία της κραυγή πριν φύγει
Υψώθηκαν αγάλματά της πάνω στις παλιές αψίδες
Και στα σκονισμένα ιερά.
Κάποιοι την ονόμασαν ελπίδα,
Κάποιοι άλλοι ελευθερία
Και κάποιοι Αντίσταση.

Οι άνθρωποι βάδιζουν τώρα
Προς τους θεούς,
Αποφασισμένοι,τρομαχτικά σιωπηλοί.
Στα μάτια τους καίνε φωτιές,
Μικροί ήλιοι
Έτοιμοι να εκραγούν…