Ωδή σε Εκείνους

Διογένη κυνικέ
Κι αν άναψες το λυχνάρι σου
Μες στο μεσημέρι,
Άδικα ψάχνεις.

Ανθρώπους θα βρεις
Όταν όλα τα φώτα σωπάσουν
Όταν η νύχτα ξεγυμνωθεί
Μπροστά σου.

Δίχως αστέρια νύχτα.
Δίχως φεγγάρι.

Και τότε θα είναι
Που οι άνθρωποι σαν ανάσες
Θα εμφανιστούν γύρω σου.
Φαντάσματα ίδια.

Σκιές που όμως
Πάνω τους κρατούν κόσμους
Σέρνουν ελπίδες σε ανηφόρες.
Ήρωες δίχως όνομα
Και θέση σε παραμύθια.

Σβήσε το λυχνάρι
Και πρόσμενε τη νύχτα.
Γιατί το φως
Είναι ένας πανούργος
Ψεύτης .


(Στους Αντώνη Μυκονιάτη,Νίκο Στυλιανού)