Το δάσος φύτρωσε μέσα
στην πόλη
μια νύχτα που ο ουρανός
έφτυνε βροχή
στα πρόσωπά μας.
Το επόμενο πρωί
μεγάλοι κορμοί
φράζαν τις πόρτες των σπιτιών.
Από τα παράθυρα
αχνόμπαινε το φως του ήλιου
παίζοντας στην αρχή
με τα κλαδιά και τα φύλλα.
Και κείνο τα αεράκι,
εκείνος ο αέρας που έβαλε μετά,
έσκιζε τα ρούχα μας,
αφήνoντας σώματα γυμνά.
Φόβος.
Μετά από μέρες
οι πρώτοι κατάφεραν να βγουν έξω.
Οι δρόμοι της πόλης αφανισμένοι
κάτω από ένα μαύρο δάσος.
Μοιάζαν οι άνθρωποι σκιές
των πελώριων δέντρων,
σκιές χαμένες,
σκιές γυμνές.
Λένε πως η βροχή ξεπλένει αμαρτίες και κάθε βρώμικο (νερό στη βάφτιση, ο κατακλυσμός στο Νώε…), φέρνει τα αποτελέσματα των πράξεων μας αντιμέτωπα μας, απτή πραγματικότητα και συχνά το νερό μας φέρνει αντιμέτωπούς με τις αναμνήσεις και τις πράξεις μας, την προσπάθεια μας για λησμονιά που δεν πετυχαίνει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ βροχή στα χέρια σου εργαλείο για μεγαλεία. Να μας θυμίζεις, να μας κάνεις να νιώθουμε, ίσως, πληγωμένοι και να σκεφτούμε , αλλά σίγουρα ζωντανοί μέσα στα ψέματα και τις κακουχίες! Ένα ακόμη μπράβο από εμένα!!
Η φίλη σου,
Σοφία
Όλο αυτο το συνοθύλευμα οι άνθρωποι το κουβαλούν μεσα τους....
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σκιά φοριέται από μεσα προς τα έξω...
και το ποιημα ετσι διαβαζεται..
τα φιλιά μου..... γυμνες σκιες...