Φώναζε την γυναίκα του μες στο σκοτάδι
Εκείνη έκανε πως δεν ακούει και τάχα η βροχή
Ήταν πιο δυνατή από τις κραυγές του
Η βροχή κάλυπτε τα πάντα που λες αλλά
Δεν έφτανε
Δεν έφτανε να βουλιάξει την παράνοια της πόλης
Ωστόσο όταν κάτι μιλάει μες στην ψυχή σου
Όλοι οι άλλοι ήχοι παύουν, έτσι δεν είναι;
Η τηλεόραση έπαιζε τις ίδιες μαλακίες
4 χρόνια
τώρα
Κι αυτός 4 χρόνια τώρα γύρναγε με επικυρωμένο
Αντίγραφο πτυχίου
Από δουλειά σε δουλειά
Ξύπναγε με αυτό κοιμόταν με αυτό
Τον απολύανε με αυτό
Σκούπιζε τραπέζια με αυτό
Τύλιγε ψάρια με αυτό
Σκούπιζε παχυλούς κώλους με αυτό.
Κι αυτή
Άφηνε την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει βουβή
Την ηρεμούσε
Ηρεμούσε και το μωρό, ησύχαζε από τα κλάματα
Και οι δυο τους, μάνα και γιος ησύχαζαν.
Με το δικό της επικυρωμένο αντίγραφο πτυχίου
Σκούπιζε τα τζάμια του σπιτιού,
Κι ας έβγαινε με δυσκολία η βρώμα της πόλης,
Με το δικό της πτυχίο
Έστρωνε το τραπέζι
Σκέπαζε το μωρό στην κούνια
Έπλενε τα πιάτα
Σκούπιζε τα δάκρυά της.
Φώναζε μεθυσμένος την γυναίκα του μες στο σκοτάδι
Εκείνη έκανε τάχα πως δεν τον ακούει λόγω βροχής
Στο τέλος θα του άνοιγε την πόρτα
Θα έπεφτε σιωπηλή για ύπνο δίπλα του
Θα τον συγχωρούσε
Άλλωστε κάθε υγιής οικογένεια είχε και από τέτοια
Π ε ρ ι σ τ α τ ι κ ά
Που και που.
Κάθε υγιής οικογένεια με επικυρωμένα αντίγραφα πτυχίου…
