Μπροστάρη στα χνώτα μου, άντε γαμήσου

Πόσο λάθος έκανα σε όλη μου την ζωή,

Τα φαντάσματα που με κυνηγούσαν
Ήταν δούλοι μου που έραιναν με μύρα
Το δρόμο μου προς τον πέτρινο τάφο.
Προσταγές δικές μου εκτελούσαν
Ακόμη και στις χαρές έψαχνα την λύπη
Και τώρα να στέκομαι εδώ μπροστά σου
Και με ρωτάς με βλέμμα αφ υψηλού
Αν μετανιώνω για τίποτα, για κάτι.
Και γω σου λέω μονάχα για ένα θλίβομαι,
Που σε άφησα μπροστάρη στα χνώτα μου,
Εσένα, και τους δούλους μου ξοπίσω,
Μια φάλαγγα γελοίους και τρελούς.
Η ερώτησή σου παγίδα ή όχι,
Εισιτήριο ή όχι για κόλαση και παραδείσους,
Δεν με αφορά.
Τώρα άσε με λίγο να δώσω ένα φιλί
Στο μέτωπο της αγαπημένης μου
Γιατί στο πλάι της αύριο θα ξαναγεννηθώ
Και αυτή είναι η απάντησή μου
Στην παράνοια και τη φθορά που πρεσβεύεις .