7 χρόνια κακοτυχία

7 χρόνια κακοτυχία μωρό μου

Κι ίσως αναγεννηθεί η ψυχή σου.

Μες στα κομμάτια σπασμένου γυαλιού

Αναγνωρίζεις τα πολλαπλά είδωλά σου,

Λατρευτικά σε ζητάνε δίπλα τους,

Μίλα τους όπως κάθε πρωινό τώρα,

Καθώς ξυριζόσουν στον καθρέπτη,

Καθώς ζύγιαζες την μέρα προσεχτικά

Και πάντα η πόρνη σού έβγαινε στο τέλος

Λειψή.

7 χρόνια κακοτυχία μωρό μου,

Οι γέροντες οι σοφοί κουβαλάνε τον κόσμο

Στις καμπουριασμένες πλάτες τους

Και οι νέοι φτύνουν τσίχλες με μέντα

Στα γκριζαρισμένα μπαλκόνια της πόλης αυτής -

Και το παιδί σου που δεν γεννήθηκε ακόμα

Σαλεύει ακοίμητο στην αρχέγονη μήτρα.

Οι μέρες πετροβολούν σαν μικροί αλήτες

Το σπιτικό μας – κι εσύ στο νιπτήρα κλαις

Τον σπασμένο καθρέπτη , το αίμα στα χέρια σου

Την κακοτυχία που σε περιμένει,

Το σκύλο που σώπασε για πάντα,

Το παιδί που γέρασε στην κούνια του μέσα,

Τη χώρα αυτή και την παράνοιά της,

Το φάντασμα της γυναίκας που αγάπησες

Και που το βλέπεις πάντα μπροστά σου,

Σε τοίχους με αφίσες απεργίας και πορείας,

Σε τηλεοράσεις και ταινίες,

Σε βιβλία και εφημερίδες,

Σε καθρέπτες και είδωλα…