Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Τα παιδιά της Θέτιδος






Το πρόσωπό μου είναι ανέκφραστο,
Μια σταγόνα σκάει στη μύτη, διαλύεται.
Νιώθω λίγη δροσιά να ξαπλώνει στο μάγουλο,
Μυρίζω γη φρεσκοποτισμένη από βροχή.
Η καρδιά μου, η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα,
Ο παλμός, ο χτύπος ταξιδεύει σε όλο το σώμα
Κι ένας κόμπος στο στομάχι σφίγγεται πιο πολύ.


Πεθαίνω, λέει μια φωνή μέσα μου σιγανή

Γεννιέμαι, λέει μια άλλη πιο απαλή.


Το σκοτάδι στα μάτια μου διαλύεται σιγά σιγά
Χέρια με τραβούν γυμνό έξω από αυτό
Πνίγομαι, Μητέρα πνίγομαι , πεθαίνω
Ένας πόνος μού σφίγγει στο στήθος την καρδιά,
Πεθαίνω , λέει μια φωνή μέσα μου σιγανή
Καθώς οι χτύποι σταματούν, ο παλμός χάνεται.
Σιγή .
Θαμπό φως.
Τα πνευμόνια συρρικνώνονται για ύστατη φορά
Και μετά με έναν βρόντο τινάζεται το σώμα
Το στέρνο ανυψώνεται εκατοστά πιο πάνω
Και το στόμα μου αφήνει μια μεγάλη κραυγή,
Το πρώτο κλάμα, το πρώτο δάκρυ.
Μυρίζω γη φρεσκοποτισμένη από τη βροχή.
Γεννιέσαι , μου λέει μια απαλή φωνή μέσα μου.



Κι όμως, απαντάει μια άλλη….






2 σχόλια:

  1. Όσες ΖΩΕΣ κι αν χωρα η μνημη μου η Ανθρωπινη
    οι φωνες ξενες και οικειες
    συλλαβιζουν Λεξεις γνωριμες
    που χτιζουν δυαδικα Νοηματα Ζωης και Θανατου...

    εκει στο ΑΝΑΜΕΣΑ σου ευχομαι ΕΥΤΥΧΙΑ
    οσα Χρονια κι αν κρατησει το Ταξιδι σου στις συστοιχιες Φωτος και Σκοτους...


    Σε φιλω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ετουτες τις μερες εχω ξαναγεννηθεί..

    οσες φωνες και να ακουσω μεσα μου... το ιδιο μου λενε..

    καλη χρονια με υγεια δυναμη και πολλες επιτυχιες..

    πολλα φιλια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή