Πριν το δάσος γίνει αλκοόλ στο αίμα

Το δάσος ξεκίναγε από τα βουνά

Κι έπιανε όλη την πάνω πλαγιά
Κατέβαινε μέχρι τη θάλασσα
Πέρναγε μέσα από το σπίτι μου
Και χανόταν πέρα στην ανατολή.

Κοιμάμαι σε κορμούς δέντρων

Τα βράδια που οι ήχοι του δάσους
Ζωντανεύουν στο σαλόνι μου
Και νιώθω την ανάσα του λύκου
Που γυρνάει χωρίς να πειράζει

Κερνάω ουίσκι τις γέρικες ρίζες

Και ποιήματα τους λύκους μου
Καθώς τα αστέρια στέλνουν φως
Ξεπλένοντας αλήθεια τους στίχους
Που μιλάνε για νύχτες στην πόλη.

Και πάντα,πριν έρθουν οι άνθρωποι

Πριν σηκωθούν οι πέτρινοι τοίχοι
Και σχηματίσουν ένα διαμέρισμα ,
Πριν τα δέντρα γίνουν αλκοόλ στο αίμα
Και οι λύκοι σειρές από βιβλία

Μια φωνή μου λέει:

Η αυγή χτυπάει πάντα σαν κύμα
Και χαμογελάω καθώς το δάσος φεύγει
Τραβάει για άλλες νύχτες,άλλες πόλεις
Και μένουν λίγα φύλα πεσμένα
Λίγες μικρές πατημασιές στο χαλί

Υπόσχεση ότι τα βράδια
Πάντα είναι αλλιώς….