Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Ένας εφιάλτης


Τα όνειρά σου με σκοτώνουν κάθε πρωί.Ξυπνάω νεκρός πάνω στο κρεβάτι για να υποδεχτώ την καινούρια μέρα.Νόμιζα είχαν φύγει οι κόσμοι σου,αλλά το μυαλό με διαψεύδει συνέχεια.Δεν ξέρω τι τροφοδοτεί αυτή την κατάσταση ,οι τύψεις ή τα υπολείμματα μιας μεγάλης αγάπης.Ή μια αρρωστημένη παράνοια .
Στα όνειρα ποτέ δεν καπνίζω ούτε πίνω.Μόνο εδώ βήχω συνέχεια και βγάζω τον μαυρισμένο πνεύμονα από μέσα μου.Βέβαια εδώ δεν υπάρχεις ούτε κατά διάνοια κάτι μήνες τώρα.Μπορώ να σου πω και τις μέρες και τις ώρες και τα λεπτά.Εκεί όμως στα παιχνίδια του μυαλού,στους ονειρικούς κόσμους του υπάρχεις.Όταν θέλεις βέβαια.Γιατί το υποσυνείδητο ξέρει καλά κι αυτό ότι είσαι μια απώλεια,ότι δεν θα ξαναδώ το πρόσωπό σου ούτε θα σου ξαναμιλήσω πια.Κι έτσι προσαρμόζεται κι αυτό στην αρχιτεκτονική της πραγματικότητας.Είναι θλιβερό αγάπη μου,το ξέρω.Στα όνειρα υποτίθεται κάνουμε ό,τι θέλουμε.Αλλά κάποια στιγμή καταντάνε κι αυτά προεκτάσεις της σκληρής αλήθειας.Συμβιβάζονται ας πούμε.
Σε περίμενα κι εχτές το βράδυ στο παιδικό δωμάτιό σου.Ήταν σκοτεινό μέρος αλλά φώτιζαν οι παλιές φωτογραφίες σου σαν παιδί,σαν μικρό κορίτσι, πάνω στο γραφείο.Έκατσα σε μια γωνιά του μικρού κρεβατιού σου και περίμενα.Περίμενα μέχρι που κατάλαβα ότι δεν θα έρθεις.Κι όμως υπήρχε η αίσθηση της παρουσίας σου στον χώρο.Σαν να είχες κρυφτεί κάπου και να με παρακολούθαγες.Αυτή η αίσθηση,αυτή η ψευδαίσθηση μάς γερνάει όλους.Δεν πειράζει,το λιγότερο που αξίζει στους προδότες είναι η νοσταλγία.
Κι ένας εφιάλτης.


Opagase Amoka

2 σχόλια:

  1. Δεν ξεπηδά τίποτε μέσα από το μυαλό χωρίς την άδεια της τυφλής ελπίδας ή του θανάτου της...
    Σκότωσες την ελπίδα της επιστροφής και σε στοίχιωσε ο εφιάλτης..
    Άγγιξε το παιδικό σκέπασμα...
    θα αντλήσεις πάλι νεανική ενεργεια και τα όνειρα θα πάρουν χρωμα..
    Με εκπλήσσει αυτή σου η παραιτηση στο αναμενόμενο - κατα την προσωπική σου εκλογίκευση των πραγματων...

    Οι ερωτες επιστρέφουν...
    πόσο μάλλον οι παιδικοί...
    που είναι το κρίνο της Ζωής στα πόδια του μεγάλου Έρωτα..

    Ξανακοιμήσου...
    και διαισθάνομαι πως το club Κολαση θα αγγίξει παραδεισο.....

    Τα φιλιά μου... κλειδιά παραδεισου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θάνατος της ελπίδας..Οι έρωτες επιστρέφουν αλλά πάντα με άλλη μορφή.Κάτι σαν παλιά γνώριμη μουσική που θα σε κάνει να σταθείς για μια στιγμή και να χαμογελάσεις.Αλλά μετά θα προσπεράσεις.Αυτό είναι βέβαιο.
    Τα παιδικά σκεπάσματα είναι μια απλή παρηγοριά μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο.Ένα εσωτερικό στήριγμα σε ένα όνειρο που καταρρέει αν δεν έχει ήδη πεθάνει κι αυτό.
    Το club Κόλαση δεν θα αγγίξει ποτέ παράδεισο γιατί είναι μια δυναμική πορεία ψυχής ανάμεσα στην φθορά και την μαγεία της καθημερινής ζωής αλλά και στα όποια ονειρά της.
    Ευχαριστώ για τα σχόλιά σου.Με τιμούν και με συγκινούν κάθε φορά που τα διαβάζω.Και με βάζουν σε σκέψεις για μέρες μέχρι να απαντήσω αλλά και μετά από αυτό.
    Με εκτίμηση
    Ηλίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή