Στο πέμπτο ποτήρι τεκίλα
Άρχισε να γελάει ασταμάτητα
Και ήταν το γέλιο του προάγγελος
Της μεγάλης του πτώσης στο
Πουθενά..
Ο καπνός από το τσιγάρο του
Άλλαζε μορφές στο πρόσωπό του
Και έκρυβε την θλίψη του
Σε έναν άτσαλο χορό της παρακμής
Και της φυγής.
Οι λέξεις της,οι τελευταίες της
Σέρνονταν στο τραπέζι ύπουλα
Πριν σηκωθούν τρομαχτικές
Και τον κοιτάξουν στα μάτια.
Πάλι φέρθηκες σαν γαμημένος
Τρελός.
Η ζωή μου είναι σκατά
Αλλά τα προτιμώ από σένα…
το αλκοολ παντα σε πετα σε ενα γλυκο πουθενα... ωραιο ποιημα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αλκοόλ κάνει τον κάπνό του δωματίου να σχηματίζει εικόνες και σκηνές από τις αναμνήσεις και τις στιγμές που ζεις ξανά και ξανά προσπαθόντας να μην τις χάσεις ποτέ... Τελικά ποιές είναι οι σωστές επίλογές;;; Εγω πάντως δεν μπορώ να απαντήσω μιας και δεν είμαι η κατάλληλη απλά μπράβο για ένα ακόμη υπέροχο ποιήμα σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήστο τέλος, η κορύφωση... ένα χαστούκι που έφτασε ως εδώ! πολύ δυνατό φίλε... πιο πολύ απ'τη τεκίλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας...
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχα!ναι nimerti τα λόγια ήταν πιο δυνάτα από όλο το μπουκάλι τεκίλα!...