Το τελευταίο αστικό - Πέτρος Αν.

Η μελωδία της κρύας νύχτας

ηχούσε σαν τραγούδι στην καρδιά.

Αυτός μεθυσμένος από τα μάγια

κάτω από το φως του φεγγαριού

και το ρολόι έδειχνε μεσάνυχτα.

Η μυστήρια κοπέλα χαμογέλασε

κι η σπίθα άναψε φωτιές.

Η μαύρη γάτα άσπρισε από το κακό της

και ο Βαρδάρης ξάφνου φύσηξε.

Οι λέξεις έμειναν σκέψεις.

Τα αισθήματα χύθηκαν στο πάτωμα

μπροστά σε μια βιτρίνα με παπούτσια.

Το παλικάρι στη στάση, εκεί

θυμήθηκε τα λόγια ενός γνωστού:

«Γάμα τα όλα, δεν αξίζει.

Πρόσεχε τον εαυτό σου.»

και γέλασε με την αφέλειά τους.

Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να τις ζεις

και Γαλλιδούλες που αξίζουν να τις ερωτευθείς

-κι ας μην ήξερες Γαλλικά απ’ την αρχή.

Πέτρος Αν.