Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Θεσσαλονίκη







Έσβησα τρία - κατά πως τα λέω ποιήματα -

Μέχρι να αρχίσω να λέω αυτά – όπως σκέφτομαι -

Κι όμως έτη φωτός μακριά από το κέντρο ,

Σε έναν παγωμένο πλανήτη χωρίς ήλιους και φεγγάρια,

Με λέξεις απαγορευμένες για δορυφόρους 

Και βροχές φθινοπωρινές για κατοίκους .



Το ποτάμι της ιστορίας πέρναγε από μια αρχαία καμάρα.

Κάτω από πολεμικές σκηνές και ανακατεμένες ιαχές,

Βαφτίζονταν οι άνθρωποι στην αγάπη και την απώλεια,

Καθώς οι σαύρες έψαχναν για υστεροφημία στο χρόνο,

Αλαζονικά κουνώντας την ουρά τους .



Τα σύννεφα γύρναγαν σαν παλιό αργό καρουζέλ

Σε έναν αόρατο άξονα στον ουρανό και πάντα η καρδιά

Χτύπαγε πολύ δυνατά μέχρι την πρώτη κουβέντα,

Μέχρι οι ευχές να φτάσουν στα κάστρα πάνω

Και να γίνουν βέλη προς το λιμάνι κάτω .

Να πάρει η θάλασσα το χρώμα της το μωβ

Και να καληνυχτίσει τρυφερά σαν κουρασμένη μάνα.



Καθώς το χέρι πέρναγε πίσω από τη μέση

Και η αγκαλιά οδηγούσε στο πεταχτό φιλί ,

Τα φαντάσματα των φυλακισμένων του πύργου

Σέρνονταν ως το νερό να ξεδιψάσουν την οργή .



Είναι η πόλη αυτή ένας παγωμένος πλανήτης

Χωρίς ήλιους και φεγγάρια , με κάτι φθινοπωρινές

Βροχές για κατοίκους …


2 σχόλια:

  1. Ωραία τα λες και καλά τα σκέφτεσαι, μα μη σβήνεις ποτέ ποιήματα. Θα έρχονται το βράδυ να στοιχειώνουν τα όνειρά σου και ήσυχος δεν θα κοιμηθείς ποτέ. Μπορεί απλά να μη τα δημοσιεύεις... και δες τα 2 χρόνια μετά. Δεν ξέρεις πώς θα σου φανούν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω με το κ.Ζάχο. Δεν πρέπει να σβήνεις ποιήματα κάποιος και μάλιστα κάποιος με το δικό σου δυναμισμό, με το δικό σου ταλέντο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή