Κάνει κρύο απόψε.
Η νύχτα σε κάλεσε
Και συ κάτι είπες.
Δεν με νοιάζει,
Όχι πια.
Αν θες τσιγάρο δεν έχω.
Το ‘κοψα καιρό τώρα.
Παρά μόνο λίγο κρασί,
Αν θες,
Και τίποτα χαρτιά.
Έτσι αν γουστάρεις
Να παίξεις κάτι
Όπως παλιά.
Θα κάνω ότι σε βλέπω,
Ότι μπλοφάρω φανερά.
Μα να ξέρεις,
Τίποτα δεν είναι δικό σου
Πια.
Θα με βρεις ακόλουθο στα λόγια σου, αλλά εχω μια κατάρα…, να κοιτάζω και την άλλη πλευρά του νομίσματος, την πιο σκοτεινή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσες φορές δεν έχουμε πει «όχι πια!»;;; και στη συνέχεια να πατάμε αυτή τη δήλωση, αυτήν την υπόσχεση στον ίδιο μας τον εαυτό!!
Πόσες φορές αυτή η μπλόφα δεν έχει γίνει βίωμα, δέρμα πάνω στη σάρκα μας, χωρίς να βλέπουμε πότε πρέπει να σταματήσουμε;;;
«Πια, όχι πια…. Δεν θα συνεχίσω έτσι εγώ!» , αλήθεια ή ψέμα στην ίδια μας την ψυχή;
Σταματώ εδώ για να μην καταντήσω κουραστική!
Περιττό να πω για το πόσο ωραίο και δυνατό είναι κι αυτό το δημιούργημα σου….
ωχ.... ήρθα να δω τις εν λόγω... ποιητριες!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήμα...μόνο ττο καθρέφτισμά μου βλέπω σε έναν παραδοξο καθρεφτη!....
ωχ.....
επεσα στην παγιδα ε?...
μα...νιωθω γι'αυτο το λενε Club Κόλαση!!!!
Καλημερα με πολλά φιλια...reflections...