Μια θλιμμένη μαντόνα στη βροχή

Η νύχτα χαϊδεύει τις άκρες των δρόμων
Προλαβαίνει τις πλάτες των ανθρώπων
Ανηφορίζει προς τα κάστρα και την άνω πόλη
Και κάπου κει στρέφεται δειλά προς τη θάλασσα.

Το χάδι σου θύμιζε νύχτα σαν κι αυτή
Που μεταμόρφωνε μια πόλη σε παραμύθι
Πριν γίνει χάρτινο καραβάκι για τη λήθη.
Τώρα μένουν μόνο τα φανάρια στο μόλο
Και αυτοί οι ξεχασμένοι ψαράδες από το χρόνο.

Ο ζωγράφος της γειτονιάς μεθάει τα βράδια
Φιλάει τις θλιμμένες του μαντόνες στα σκοτάδια
Σμίγει η κραυγή του με τους στίχους μου για χάδια
Και για κείνα τα παλιά στοιχειωμένα ακρογιάλια.

Το χάδι σου θύμιζε νύχτα σαν κι αυτή
Μια θλιμμένη μαντόνα μέσα στη βροχή….