Η κόλαση κοιμάται στην συνήθεια
Καθώς οι σκύλοι λιμοκτονούν
Σε αυτή την πόλη
Και οι γέροι κοντοστέκονται αφηρημένοι
Στους γεμάτους δρόμους.
Όλα κυλούν πιο αργά
Καθώς φτάνουν στο τέλος
Αυτής της ξέφρενης πορείας στο πουθενά
Και στο τίποτα.
Οι φωνές μας,οι κραυγές μας
Βουλιάζουν στον λαιμό ασφυκτικές,
Σκιώδεις υπάρξεις σιωπής
Και φθοράς.
Τραγούδι υποδοχής στη νύχτα
Που απλώνει
Και στο λευκό κρασί σου
Που τελειώνει…
Εξαιρετικό Ποίημα, Ηλία!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια!!!
Φιλιά! Καλημέρα!
Η Κόλαση από συνήθεια κοιμαται εκεί που λιμοκτονούν οι πεποιθήσεις μας.......
ΑπάντησηΔιαγραφήεκει που αλλαζουνε Εαυτό
για να ζήσουμε νέα Ζωή
κι ας η παλια παντα μας κατατρεχει....
ποιημα που η σκιά του μας ακολουθεί αβίαστα..
Φιλι..σκια κολασεως....
Συμφωνώ κι εγλω ότι είναι ένα εξαιρετικό ποιήμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συνήθεια συχνά σε στέλνει στη κόλαση ή και το αντίστροφο...
Πάντως εσύ μας ξυπνάς και μας κάνεις να δούμε την πραγματικότητα της κοινωνίας... της ζωής.
Σε φιλώ,
Σοφία
Eυχαριστώ για τα καλά σας σχόλια..Χαίρομαι αν σας μετέφερα κάτι από τα αισθήματα της ψυχής μέσα από τους παραπάνω στίχους...
ΑπάντησηΔιαγραφή