Ξέθαψα την παλιά μου πανοπλία
Μέσα από σκόνη άλλων καιρών.
Ξίφος που φέγγει ακόμα στην σκιά
Καρδιά που δεν την σταματάς…
Η ώρα εκείνη του εφιάλτη ήρθε
Ένα τέλος που δεν το επιλέγεις…
Πετάω την ασπίδα στο κρύο χώμα
Ελπίδα σωτηρίας δεν μου ταιριάζει…
Βάφω με αίμα το μέτωπό μου
Μεγάλη μάχη το ξημέρωμα αρχίζει…
να λοιπόν που το ξίφος βγαίνει από το θηκάρι, η πανοπλία λουστράρεται και ο πρόσκαιρα και προσωρινά 'ηττημένος' είναι έτοιμος να ξαναδώσει όμορφες μάχες... εύγε φίλε... η ομορφιά βρίσκεται πάντα στην μάχη, στις κοφτές ανάσες, στις φλέβες που πρήζονται από την ένταση, στο βλέμμα που έχει τον Νικηφόρο Ηλιο να το φωτίζει... Μεγάλη μάχη το ξημέρωμα αρχίζει λοιπόν...
ΑπάντησηΔιαγραφή