Όλα έντεκα

Σε θυμίζουν,

Όλα έντεκα, αχαϊκή γη

Στεγνή γη, χλωμή βραδιά,

Το τσιγάρο μες στο δίλημμα,

Κι οι Αργοναύτες να πεθαίνουν

Τυφλωμένοι, στον πέτρινο μόλο.

Ήταν ιδέα μου ή μάλλον αλήθεια,

Ένας γίγαντας πέρα, τράβαγε με λουριά,

Γύρω από τη μέση του,

Ένα κομμάτι γη από την Αιτωλία -

Προς το Μοριά.

Πατούσε μες στη θάλασσα

Και μόρφαζε από τον πόνο,

Και μόρφαζα από τον πόνο

Έως να σαλέψουν λίγο οι Αργοναύτες,

Να πουν οι περαστικοί

Φέρνει σεισμό από τα μέσα,

Και να βαδίσουν πιο γοργά

Την παραλιακή,

Να φυσήξεις τον καπνό σου στο τζάμι,

Να πεις πικρογελώντας

Η γη σου είναι καταραμένη,

Να τινάξεις τη στάχτη στο χαλί

Και να φύγεις.

Όλα έντεκα τότε, όπως κι απόψε,

Οι Αργοναύτες εκεί ακόμα ξεψυχούν,

Ο γίγαντας σέρνει τη γη χιλιοστό χιλιοστό

Χρόνια τώρα.

Θέλει να τους σκεπάσει μάλλον,

Σκέφτομαι

Και σφίγγω τον καρπό μου.