Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Εσωτερικό


Αυτό το παιδί που άρχισε να κλαίει
Όταν ξαφνικά άδειασε το αρχαίο θέατρο
Και έμειναν μαρμαρωμένες στην θέση τους
Οι καρέκλες των θεατών
Και οι μάσκες των ηθοποιών.
Αυτό το παιδί ας μείνει εκεί για πάντα
Και μόνο το απαλό αεράκι να θυμίζει
Κάτι από μητρική στοργή.
Λειψά αόρατα χειροκροτήματα
Που αναδύονται από την πέτρα,
Μοναδικά σημάδια χρόνου που κυλά.
Δες πως κούρνιασε το μικρό,φοβισμένο
Στη σιωπή
Και πως μοιάζουν τα έργα ξεγυμνωμένα
Από την υποκριτική.
Ο ήλιος υποκλίνεται και χάνεται κι αυτός
Από την καλοφτιαγμένη σκηνή
Πριν περάσουν οι αιώνες σαν στιγμές
Και έρθει εκείνη η βροχή.
Το παιδί τότε ξυπνάει γέρο κομπάρσος
Με τρεμάμενη φωνή,επιθανάτια κραυγή
Της τελευταίας πράξης
Σε μια σκάρτη εποχή.

3 σχόλια:

  1. Η μοναξιά «πινέλο» στα χέρια σου χαράσσει τους πιο υπέροχους πίνακες….
    Κάνοντας τα χρώματα του δειλινού να ζηλεύουν!!!
    Υπέροχος όπως πάντα…
    «Το παιδί τότε ξυπνάει γέρο κομπάρσος
    Με τρεμάμενη φωνή, επιθανάτια κραυγή
    Της τελευταίας πράξης
    Σε μια σκάρτη εποχή.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ισως εκει..
    στην σκηνη
    μετα το φωτα
    το χειροκροτημα
    το θεατρο...
    ισως μετα την ακμη..την παρακμη
    ζωη αληθινη...

    Υπεροχο οτι διαβασα...!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας...Να έχετε μια υπέροχη μέρα!!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή