Φόβος

Πιο πολύ με τρόμαζε/αυτή η αναμονή/
ενός
ολέθρου/
που ερχόταν
σιγά σιγά.../
Έμοιαζε η ζωή μου/με μια πόρτα κλειστή/
που μέσα της έκλεινε/
την ευτυχία...
Η συμφορά όμως ερχόταν/σέρνοντας τα βήματά της/
πάνω σε ξύλινο δάπεδο/
γυαλισμένο.../
Κι όλο πλησίαζε/μα ποτέ δεν έφτανε την πόρτα/
σ'ένα βηματισμό ατελείωτα/
βασανιστικό...
Ψυχή ακίνητη στο δωμάτιο/
μάτια καρφωμένα/
στο πόμολο.../
Γίνεται και ο αέρας/
θηλιά γύρω από το λαιμό μου/
βγάζοντας την δύναμη/σε σταγόνες υδρώτα/
κρύες.../
Είναι αυτό που το λένε ψιθυριστά/
τη νύχτα τα παιδιά/
είναι αυτό που το λένε/
φόβος.../