
Είναι εκείνες οι μέρες που η ψυχή
Μιλάει και όλα γύρω σωπαίνουν.
Με μικρές κραυγές βγαίνει ο πόνος
Σμίγοντας ερωτικά με την απώλεια.
Δεν υπάρχει πια το παραμύθι σου
Κι ας το έψαχνες στην νύχτα μια ζωή.
Φεύγοντας μην ξεχάσεις να πάρεις
Αυτό που βρίζουν και το λένε ελπίδα….
Υπάρχουν γραφές που δεν μπορείς, δεν πρέπει να τις σχολιάσεις, τις μαγαρίζεις... αλλά θέλω να σου πω φίλε μου Ηλία ότι όλο και περισσότερο σε απολαμβάνω... όλο και βαθύτερα ανατέμνεις το είναι, όλο και ψηλότερα πετά η ματιά σου, όλο και πολυτιμότερο το ορυκτό που φέρνει στο φως η γραφίδα σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλόοοοοοο...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα αυτή η κυρία... Η ελπίδα. Όλο απρόσκλητη και όλο εκεί μπαστακωμένη. Κάθεται στην απόσταση μεταξύ των ασύστολων επιθυμιών και της πραγματικότητας. Και αναρωτιέσαι. Πιότερο το όνειρο ή την πραγματικότητα λερώνει η ελπίδα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαινούριος εδώ. Πολύ ωραία γραφή. Λιτή και βαθιά! Καλώς σας βρήκα!