Ο Νίκος σκοτώθηκε.Το φορτίο με τις μηχανές και τα ανταλλακτικά έπεσε πάνω του και τον πλάκωσε.Μετά τον Νίκο είναι ο Χρήστος και μετά απ’αυτόν είμαι εγώ.Ο Νίκος έζησε 45 χρόνια.Τα τελευταία 20 στο εργοστάσιο.Πριν ήταν στην ομάδα των μισθοφόρων στρατιωτών για 5 χρόνια ώσπου τελικά κατάφερε να ανταλλάξει την θέση του με έναν νεαρό που ήθελε με αυτόν τον τρόπο να δει την θάλασσα πριν πεθάνει.
Εγώ είμαι 20 χρονών και ήδη έχω αρχίσει να νιώθω τυχερός που δεν έχω μπει στο εργοστάσιο ακόμα.Βλέπω όλους αυτούς που τώρα είναι η σειρά τους,να γυρνάνε στους ξενώνες κουρασμένοι,με τα πρόσωπα σκυθρωπά και βουβά.Κάνουνε το μπάνιο τους στις δέκα.Στις δέκα και μισή έχουν αρχίσει ήδη να τρώνε και στις έντεκα κλείνουν το φως πάνω από το κρεβάτι τους για να το ξανανοίξουν πάλι στις 6 το πρωί.Οι πιο πολλοί απ’αυτούς είναι τόσο συνηθισμένοι σ’αυτό,που δεν χρειάζεται να ακούσουν τον ήχο από την σειρήνα να τους καλεί να ξυπνήσουν.Πετάγονται μόνοι τους αυτόματα από το κρεβάτι και ανοίγουν με μια κίνηση το φως.Η όλη μέρα ξεκινά και συνεχίζεται με μια σειρά από μηχανικές κινήσεις.Αναρωτιέμαι αν τα όνειρά τους είναι κ αυτά έτσι ή αν δεν έχουν καθόλου όνειρα γιατί απλά δεν προβλέπεται πουθενά στον κανονισμό.
Ο Χρήστος μοιάζει να έχει γερή κράση και μπορεί μάλλον να αντέξει πολλά χρόνια.Έτσι η μάνα μου μπορεί να κοιμάται ήσυχη εκεί στο χωριό ότι ο γιος της δεν κινδυνεύει από κανένα ατύχημα.Που τα τελευταία χρόνια είναι πολύ συχνά.Αλλά υπάρχουν αρκετές φορές που θέλω να πάω κι εγώ στην δουλειά.Να δω επιτέλους πως είναι ο κόσμος έξω από τον συρμάτινο φράχτη του οικισμού.Να δω εκείνον τον παλιό ναό πάνω στον λόφο που λένε ότι τον χτίσανε κάποιοι χιλιάδες χρόνια πριν.
Όταν τελείωσα το δημοτικό,ήρθαν εκείνοι οι τύποι με τα μαύρα γυαλιστερά κοστούμια και τα χρυσά ρολόγια από την Κυβέρνηση.Ήρθαν στο σπίτι και κάθισαν στον καναπέ μας.Η μάνα τούς έφερε καφέ να πιούν αλλά εκείνοι αρνήθηκαν ευγενικά.Πίσω από την καλοσύνη τους και την ευγένειά τους διέκρινα κάτι σαν αηδία.
Άπλωσαν κάτι χαρτιά στο τραπεζάκι και μου τα έδειχναν μαζί με κάτι εικόνες.Δεν θυμάμαι να καταλαβαίνω και πολλά από αυτά που μου έλεγαν.Θυμάμαι μόνο ότι κάποια στιγμή έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στις εικόνες.Επίσης θυμάμαι την μάνα μου να σπρώχνει το χέρι μου προς μια συγκεκριμένη εικόνα.Έτσι έγινα εργάτης στο Μεγάλο Εργοστάσιο.
Το συμβόλαιό μου ξεκίναγε από το τέλος του δημοτικού έως τα 70 χρόνια μου.Μετά ήμουν ελεύθερος να φύγω από τον οικισμό και να πάω στην εξοχή.Βέβαια ο μέσος όρος ζωής εδώ είναι τα 45 χρόνια,μαζί με το δημοτικό.Θεωρείται από τους μεγαλύτερους ανάμεσα σε όλες τις τάξεις μισθοφόρων.Κι όμως ο θάνατος εδώ δεν σε απειλεί μέσω ενός ατυχήματος μόνο.Έχω δει ανθρώπους να καταρρέουν έτσι ξαφνικά σε διάφορες στιγμές της ζωής τους μέσα στον οικισμό.Την ώρα που πάνε να φάνε πέφτουν απλά κάτω,την ώρα που ανάβουν το φως ξαναξαπλώνουν και δεν σηκώνονται ποτέ ξανά και άλλες τέτοιες στιγμές.Έχω ακούσει ιστορίες για εργάτες που τράβηξαν όλο ευθεία και το Μεγάλο Αλεστήρι που συνθλίβει τις παλιές μηχανές.Περπατούσαν προς τα κει σαν υπνωτισμένοι χωρίς να ακούν τις φωνές των γύρω τους.Η Κυβέρνηση κάποτε μεριμνούσε γι’αυτά τα περιστατικά αλλά εδώ και κάποια χρόνια κατάλαβε ότι αυτή η μέριμνα της στοίχιζε σε λεφτά.Και για αυτό ίδρυσε τον θεσμό των αντικαταστατών.Τα παιδιά από το δημοτικό τάσσονταν σε μα τάξη εργατών-μισθοφόρων ως αντικαταστάτες ενός άλλου εργάτη.Κι εγώ ήμουν ο αντικαταστάτης του Χρήστου.
Αλλά σε σχέση με τις άλλες τάξεις η δικιά μου θεωρείται σχετικά προνομιακή.Κάθε Σάββατο έχουμε ψυχαγωγία στην Μεγάλη Οθόνη.Εκεί παίζει η τάξη των ηθοποιών.Όλοι τους ωραίοι και με ευχέρεια στην ομιλία.Αλλά πολλοί λίγοι καταφέρνουν να μπουν εκεί.Ο Χρήστος κάποτε μου έλεγε ότι πιο πολύ άρεσε στις γυναίκες αυτή η τάξη.Όλες από μικρές ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί.Αλλά οι πιο πολλές που πήγαιναν στην Μεγάλη Ακαδημία,μετά κατέληγαν στην τάξη των ιερόδουλων,των γραμματέων σε γραφεία και των μόδιστρων.
Η τάξη των στρατιωτών ήταν η πιο δύσκολη και η πιο επικίνδυνη.Το συμβόλαιο εκεί όμως ήταν μικρό.Στα 40 σου μπορούσες να γίνεις ελεύθερος και να γυρίσεις στην εξοχή.Αλλά λίγοι,πολύ λίγοι φτάνανε στα 40.Και οι πιο πολλοί έχοντας ήδη χάσει κάποιο μέρος του σώματός τους.Εκεί είχανε ψυχαγωγία 3 φορές την εβδομάδα,καλύτερο φαγητό και δωρεάν υπηρεσίες από τις πόρνες.
Χτες το βράδυ,λίγο πριν κοιμηθεί ο Χρήστος μου μίλησε για μια κοπέλα που γνώρισε στο εργοστάσιο.Οι γυναίκες έμεναν ανέκαθεν ξεχωριστά από τους άντρες,σε άλλον οικισμό.Μελέτες της Κυβέρνησης είχανε δείξει ότι η συμβίωση των δύο φύλων μείωνε την παραγωγικότητα και την σταθερότητα της επιχείρησης.Επίσης ο γάμος απαγορευόταν από το Συμβόλαιο.Για να το κάνεις αυτό έπρεπε να φύγεις από την Επιχείρηση.Και έξοδος από την Επιχείρηση σήμαινε έξοδος από την προστασία και την μέριμνα της Κυβέρνησης.Και οι εποχές ήταν πολύ δύσκολες για να ζήσεις μόνος σου χωρίς συμβόλαιο.Αλλά οι ορμές υπήρχαν πάντα.Όμως η Κυβέρνηση το έλυσε αυτό χορηγώντας σε όλους τους μισθοφόρους ειδικές ουσίες που εξάλειφαν τις ορμές τους.Επιπλέον,υπήρχαν οι ιερόδουλες που επισκέπτονταν κάθε Κυριακή και από ένα συγκεκριμένο οικισμό.Και υπήρχαν και οι στρατιώτες που αφήνονταν σε γυναικείους οικισμούς κάθε Δευτέρα.
Ο Χρήστος γνώρισε μια κοπέλα.Μου μιλάει συνέχεια για το πόσο όμορφη είναι.Για τα μάτια της και για το χαμόγελό της.Μου λέει ότι την έχει ερωτευτεί αλλά δεν ξέρει τι να κάνει.Αλλά ούτε γω ξέρω τι να του πω.
Τις τελευταίες μέρες το χαρούμενο και ονειροπόλο βλέμμα του Χρήστου,έγινε ξαφνικά σκοτεινό και ψυχρό.Ένα βράδυ,που οι άλλοι βλέπανε στην Μεγάλη Οθόνη σκηνές μάχης από την Ανατολή και λέγανε όλοι πόσο τυχεροί ήταν που ζούσανε εδώ,εκείνο το βράδυ ο Χρήστος μου είπε ότι η κοπέλα έφυγε από το εργοστάσιο.Την είδε ένας από την Κυβέρνηση σε μια επιθεώρησή του εκεί και του άρεσε.Το μεσημέρι η Τίνα έμπαινε μέσα στο γυαλιστερό μαύρο τζιπάκι του τύπου και έφευγε μακριά.
΄΄Είναι εκεί ψηλά τώρα.Εκεί πάνω στους πύργους τους και έχει τα πάντα.Είναι μαζί τους τώρα…’’,μου είπε ψιθυριστά,λίγο πριν με αφήσει και πάει προς το κρεβάτι του.
Το βράδυ της επόμενης μέρας έμαθα ότι ο Χρήστος σκοτώθηκε.Μου είπαν ότι τον είδαν να περπατάει προς το Μεγάλο Αλεστήρι και να πέφτει μέσα.Κοίταξα το φεγγάρι που μισοφαινόταν έξω από τα κάγκελα του παραθύρου μου.Είναι εκεί ψηλά τώρα,σκέφτηκα και γύρισα προς το κρεβάτι μου.Η στολή μου ήταν απλωμένη εκεί πάνω.Ήταν η σειρά μου τώρα…
